لوس کردن وبلاگی!

نمی دونم بعضیا واسه چی اینقدر خودشون رو لوس می کنن؟کمبود محبت دارن؟مشکل دارن؟

حالا به عناوین مختلف!

یکی هی می یاد از زمین و زمان می ناله و از بدبختیهاش می گه و پیاز داغش رو زیاد می کنه تا همه بیان بهش بگن: غصه نخور و فدات بشم و قربونت برم و این حرفا!!

یکی دیگه خودش دوست داره جنجال برانگیز باشه،خودش دوست داره خواننده جمع کنه اما بعد از یه مدت که خصوصیترین مسایل زندگیش رو بیرون ریخت،یه دفعه در وبلاگش رو تخته می کنه و در میره!

آخه تو که دوست نداری تو کارت فضولی کنن و بهت بد و بیراه بگن،واسه چی مسایل زندگیت رو رو می کنی و بعد پشیمون می شی که مجبور شی در وبلاگت رو تخته کنی؟

اینهاش به من ربطی نداره! اما از اینکه یه نفر همه چیش رو رو می کنه و بعد از 500 بار که مسایل خصوصیش رو رو کرد،یه دفعه تغییر رویه می ده و می بینه اشتباه کرده و کارش غلط بوده،میگذاره میره،خنده م می گیره!

آخه مگه آدم عاقل اول امتحان می کنه بعد فکر؟قبل از کاری فکر کردن چیز خوبیه!

درسته اینجا دفترچه خاطراته اما دیگه نه اینکه هر چی دلت می خواد توش بنویسی و بعد پشیمون شی...یه کم خوددار بودن بد نیست!

طرف می خواد خودش رو مطرح کنه،بعد که دید نه بابا!هوا پسه و همچین مطرح شدن چیز خوبی نیست و به ضررش شد،10 تا سوراخ قایم می شه که گیرش نیارن!

خیلی جالبه!

پینوشت:این پست هیچ مخاطب خاصی ندارد! به خودتون نگیرید لطفا! فقط لازم دیدم بنویسمش!