حس شیرین اولین صبحانه

بدنم رو کش و قوس می دم و خمیازه می کشم...

مشتی آب رو که به صورتم می زنم،احساس سبکی عجیبی می کنم...

دیگه نه سر معده م سنگینه نه می سوزه و آشوب می شه.

صدای چایساز که بلند می شه ، من یه لیوان پر ، چایی خوشرنگ هل دار برای خودم می ریزم.

با ترس و لرز،با نون سنگک و پنیر خامه ای و گردو،یه لقمه کوچیک درست می کنم و می زارم تو دهنم.

چقدر می چسبه...پشت پنجره آشپزخونه می رم و همراه با بلعیدن منظره کوه خوشرنگ که الان پر از شقایقهای قرمز و بازیگوش شده،جرعه جرعه چاییم رو سر می کشم.

دیگه بو و مزه چای،حالم رو به هم نمی زنه...انگار به جز آب،می تونم چایی رو هم به جیره غذاییم اضافه کنم.

هوس یه لیوان شیر می کنم...با ترس و لرز،ماگم رو پر از شیر می کنم...بر عکس روزهای قبل،اصلا مزه ش حالم رو بد نمی کنه!دیگه معده م رو به تکاپو نمی ندازه که برعکس عمل کنه...

اشتهام زیاد می شه.لقمه کره عسلی رو که ابو برام گرفته،مزه مزه می کنم.

یه نفس راحت می کشم و یه تکه از کیک شکلاتی مورد علاقه م رو که ابو برام خریده و من می ترسیدم بهش لب بزنم،توی کیفم می زارم...ناهار و سالاد پر ملاتی رو که برای ناهار ظهر درست کردم،جاسازی می کنم کنار کیک شکلاتی.

با یه حس خوب،می دوئم تو کوچه بهاری،زیر درختایی که مهمون گنجشکهای پر سر و صدای خرداد شدن.درب پارکینگ که با ریموت، آروم آروم باز می شه،ابو پشت ماشینش لبخند می زنه...

خدایا! امروز چقدر سبکبالم!بعد از مدتها ویار،اولین صبحانه چه چسبید...

دوست نوشت:دوست جون! به خاطر پذیرایی و شب خوبی که میزبانش تو بودی،ممنون...خیلی خوش گذشت...فکر کنم نزدیکای 4 صبح بود،رسیدیم خونه...اون باران خوشگلتو اگه می تونستم،بیشتر ازاینا می چلوندم! تازه ملاحظه کردم و تو رو دربایستی مونده بودم...چقدر خانوم و با شخصیت بود با اون چشمای ملوسش...